In een honderd jaar oud uitvaartcentrum in Rochester, New York, wees de ervaren conservator Thomas tijdens het lesgeven aan stagiairs vaak naar twee tentoonstellingen in glazen vitrines: links een eikenhouten kist uit 1890. De zeshoekige vorm lijkt op een peer die in de lengte is doorgesneden, smaller wordt in de taille en breder wordt aan de uiteinden, en perfect aansluit bij de natuurlijke rondingen van het menselijk lichaam; rechts een bronzen kist uit 1950, vierkant als een juwelendoosje, vernikkeld en ingelegd met vergulde hoeken. “Laat je niet misleiden door het woordenboek,” zei hij, terwijl hij de vitrine met een suède doek afveegde. “Het verschil tussen de twee is meer dan alleen de letterlijke betekenis van ‘kist’ en ‘kist’.”
De filosofie van het lichaam in vorm
Het woord ‘kist’ is afgeleid van het Griekse woord ‘kophinos’, wat ‘rieten mand’ betekent. Deze zeshoekige of achthoekige structuur is in wezen een getrouwe replica van het menselijk lichaam. Tijdens de Zwarte Dood in de 16e eeuw in Europa ontdekten artsen dat deze “lichaamsgerichte” vorm houtverspilling verminderde en de overledene in een natuurlijke positie plat liet liggen. Archeologische vondsten in Essex, Engeland, onthullen dat 17e-eeuwse boerenkisten zelfs een hoek hadden die paste bij de mate van bochel die de overledene vóór zijn dood had, met opzettelijk open ruimtes tussen de houtverbindingen, waardoor de “ziel met de nerf van het hout mee zou kunnen drijven”.
De kist, afgeleid van het Franse woord “casset”, dat oorspronkelijk “juwelendoos” betekende. In de Verenigde Staten begonnen meubelfabrikanten halverwege de 19e eeuw, met de opkomst van de industrialisatie en de verspreiding van metaalbewerkingstechnologie, doodskisten in rechthoekige vormen te ontwerpen. Deze meer op meubels lijkende vorm maakte lopendebandproductie mogelijk en was geschikter voor versieringen zoals fluwelen voeringen en messing handgrepen. Op de Wereldtentoonstelling van 1876 in Philadelphia toonde een fabrikant een zilveren kist met ingebouwde laden voor het bewaren van “persoonlijke relikwieën” zoals haar en brieven, waarmee hij volledig brak met de utilitaire traditie van de kist.
De culturele strijd om leven en dood
In puriteinse gemeenschappen in New England moest de kist bij begrafenissen in de 18e eeuw van onbeschilderd hout zijn. De dominee stond naast de kist en reciteerde: “Naakt komen wij, naakt gaan wij.” Deze afwijzing van ornamenten kwam voort uit hun geloof in “gelijkheid in de dood” – de kromming en dikte van de kist moesten uniform zijn, ongeacht de rijkdom, en zelfs de houten stangen die gebruikt werden om de kist te dragen, moesten even glad gepolijst zijn.
De populariteit van de kist was echter een verzet tegen deze soberheid. Tijdens de Gilded Age in de 19e eeuw in Amerika waren de nouveau riche er dol op om kistjes te gebruiken om hun status te demonstreren. Toen de vader van oliemagnaat Rockefeller stierf, werd zijn koperen kist geëtst met het familiewapen en gevoerd met geïmporteerde Franse zijde. De kist kostte destijds het equivalent van tien jaar loon voor een arbeider. Deze “luxe van de dood” leidde tot controverse, met kritiek van de New York Times: “De rechthoekige kist bevat niet de overledene, maar de ijdelheid van de levenden.”
De Code van Moderne Uitvaartselectie
In uitvaartcentra bestaan deze onderscheidingen nog steeds. Degenen die voor een kist kiezen, doen dat vaak uit eerbied voor de traditie. Vissers in Maine maken op maat gemaakte grenenhouten kistjes met een klein net in de bodem, waarin hun eerste kabeljauwvangst zit. De Amish staan erop hun kistjes met de hand te schaven zonder ook maar één spijker, met hout uit hun eigen bossen.
Wie voor een kist kiest, zoekt een gevoel van ritueel. Hollywoodsterren hebben vaak kistjes in de vorm van een piano, met ingebouwde luidsprekers die hun kenmerkende hits spelen. Milieuactivisten kiezen voor biologisch afbreekbare kartonnen kistjes bedrukt met hun favoriete botanische ontwerpen. Uit een onderzoek van de American Funeral Directors Association uit 2019 bleek dat 73% van de families in de stad kiest voor een doodskist, terwijl in landelijke gebieden het gebruik van doodskisten zelfs 61% bedraagt.
De vitrine van Thomas bevat ook een bijzonder stuk: een afstudeerproject uit 2010 van een architect: een rechthoekig metalen frame, genesteld in de zeshoekige houten kern van een doodskist. “Hij zei dat het ‘een huis voor het lichaam, een venster voor de ziel’ is.” De oude conservator borg het suède op. De ondergaande zon filterde door de vitrine en wierp een wirwar van licht en schaduw op de twee tentoongestelde stukken. Misschien ligt de ultieme betekenis van dit onderscheid wel in het feit dat elk leven zijn uiteindelijke vorm mag kiezen: een tedere omhelzing die zich vastklampt aan het lichaam, of een respectvol afscheid met een vleugje ritueel.
Roconly Funeral Supplies Co., Ltd.
Whatsapp: +86-18265103836 (Whatsapp & Wechat & Tel.)
E-mail: jason@roconly.com
#roconlycoffins#everecoffin#willowcoffins#bamboocoffins#burialflowers#naturalfuneral#flowerbands#woodcross#shrouds#cremation#greenfuneral #craftsmanship #chinafactory
Wij zijn een fabriek die milieuvriendelijke groene begrafenissen ondersteunt (natuurlijke wilgenkisten\bamboekisten, enz.). Neem voor meer informatie contact met ons op via www.roconly.com;
Whatsapp: +86-18265103836 (Whatsapp & Wechat & Tel.)
E-mail: jason@roconly.com
De bamboekist, vakkundig verweven voor een verfijnde en mooie afwerking#roconlycoffins #everecoffin #bamboocoffin #bamboocasket #handwoven #naturalcoffin #wovenbamboo #greenburial #naturalfuneral@everyone@followers
